www.fototechnikrzeszow.fora.pl

peters

pisemny
Przedmiot: Techniki fotograficzne
1. Przedstaw proces pozytywowo – negatywowy i opisz wyposażenie ciemnie fotograficznej
z podziałem na negatywową i pozytywową.
2. Przedstaw proces fotografowania postaci ludzkiej w różnych warunkach oświetleniowych.
Opisz przykładowy zestaw fotograficzny użyty przy realizacji tego typu fotografii i wpływ
relacji fotografa z osoba fotografowaną na efekt fotograficzny.

ustny
Przedmiot: Technika Cyfrowa w Fotografii
Zestaw 1
1. Przedstaw i omów system kompresji stratnej i bezstratnej.
2. Omów różnicę pomiędzy grafiką rastrową a wektorową.
3. W jakich sytuacjach powstają "szumy" – "cyfrowe ziarno"
Zestaw 2
1. Co to jest interpolacja.
2. Rodzaje i zastosowanie skanerów.
3. Omów formaty zapisu fotografii (stratne i bezstratne)
Zestaw 3
1. Parametry odpowiedzialne za jakość skanowania.
2. Omów różnicę pomiedzy profilami barwnymi CMYK a RGB
3.Omów wielkość i rozdzielczość podawane w pixelach.
Zestaw 4
1. Geotaging w fotografii.
2. Omów zastosowanie formatów zapisu RAW.
3. Przedstaw zastosowanie skanera bębnowego.
Zestaw 5
1. Przedstaw możliwości jakie nieszie obróbka fotografii cyfrowej w odniesieniu do procesu
negatywowo – pozytywowego
2. Omów grafikę rastrową i jej zastosowanie.
3. Omów proces przygotowania fotografii do druku offsetowego
Zestaw 6
1. Omów formaty zapisu fotografii (stratne i bezstratne)
2. Rodzaje i zastosowanie skanerów.
3. Omów zastosowanie formatów zapisu RAW.
Zestaw 7
1. Omów proces przygotowania fotografii do publikacji w Internecie i prezentacji multimedialnych.
2. Omów formaty zapisu fotografii (stratne i bezstratne)
3. Przedstaw zastosowanie skanera bębnowego.
Zestaw 8
1. Przedstaw różnicę pomiędzy formatami zapisu RAW a JPG
2. Omów grafikę rastrową i jej zastosowanie.
3. Rodzaje i zastosowanie skanerów.
Zestaw 9
1. Omów różnicę w przygotowaniu fotografii z przeznaczeniem do Internetu i do druku.
2. Rodzaje i zastosowanie skanerów.
3. Geotaging w fotografii.
Zestaw 10
1. W jakich sytuacjach powstają "szumy" – "cyfrowe ziarno"
2. Przedstaw i omów system kompresji stratnej i bezstratnej.
3. Omów różnicę w przygotowaniu fotografii z przeznaczeniem do Internetu i do druku.

ustny
Przedmiot: Technika Cyfrowa w Fotografii
Zestaw 1
1. Przedstaw i omów system kompresji stratnej i bezstratnej.
2. Omów różnicę pomiędzy grafiką rastrową a wektorową.
3. W jakich sytuacjach powstają "szumy" – "cyfrowe ziarno"
Zestaw 2
1. Co to jest interpolacja.
2. Rodzaje i zastosowanie skanerów.
3. Omów formaty zapisu fotografii (stratne i bezstratne)
Zestaw 3
1. Parametry odpowiedzialne za jakość skanowania.
2. Omów różnicę pomiedzy profilami barwnymi CMYK a RGB
3.Omów wielkość i rozdzielczość podawane w pixelach.
Zestaw 4
1. Geotaging w fotografii.
2. Omów zastosowanie formatów zapisu RAW.
3. Przedstaw zastosowanie skanera bębnowego.
Zestaw 5
1. Przedstaw możliwości jakie nieszie obróbka fotografii cyfrowej w odniesieniu do procesu
negatywowo – pozytywowego
2. Omów grafikę rastrową i jej zastosowanie.
3. Omów proces przygotowania fotografii do druku offsetowego
Zestaw 6
1. Omów formaty zapisu fotografii (stratne i bezstratne)
2. Rodzaje i zastosowanie skanerów.
3. Omów zastosowanie formatów zapisu RAW.
Zestaw 7
1. Omów proces przygotowania fotografii do publikacji w Internecie i prezentacji multimedialnych.
2. Omów formaty zapisu fotografii (stratne i bezstratne)
3. Przedstaw zastosowanie skanera bębnowego.
Zestaw 8
1. Przedstaw różnicę pomiędzy formatami zapisu RAW a JPG
2. Omów grafikę rastrową i jej zastosowanie.
3. Rodzaje i zastosowanie skanerów.
Zestaw 9
1. Omów różnicę w przygotowaniu fotografii z przeznaczeniem do Internetu i do druku.
2. Rodzaje i zastosowanie skanerów.
3. Geotaging w fotografii.
Zestaw 10
1. W jakich sytuacjach powstają "szumy" – "cyfrowe ziarno"
2. Przedstaw i omów system kompresji stratnej i bezstratnej.
3. Omów różnicę w przygotowaniu fotografii z przeznaczeniem do Internetu i do druku.

Miro

CIEMNOŚĆ widzę CIEMNOŚĆ...

radek878

Będzie w pyte Smile

Znaczy się przewalone zresztą jak co roku Smile

lusi

Nie chcę być bardzo leniwa, ale... Ma już ktoś odpowiedzi ? Smile

Miro

Hihihi jakie odpowiedzi Lusi?! To sie po prostu wie:)

lusi

Chce ktoś ? Bo mam już wszystko ! Już nie tylko w głowie!

radek878

Zestaw 1

Kompresja bezstratna (ang. lossless compression) – ogólna nazwa metod kompresji informacji do postaci zawierającej zmniejszoną liczbę bitów, pod warunkiem że metoda ta gwarantuje możliwość odtworzenia informacji z postaci skompresowanej do identycznej postaci pierwotnej.
Kompresja stratna — metoda zmniejszania liczby bitów potrzebnych do wyrażenia danej informacji, które nie dają gwarancji, że odtworzona informacja będzie identyczna z oryginałem. Dla niektórych danych algorytm kompresji stratnej może odtworzyć informację w sposób identyczny.
Grafika rastrowa - prezentacja obrazu za pomocą pionowo-poziomej siatki odpowiednio kolorowanych pikseli na monitorzekomputera, drukarce lub innym urządzeniu wyjściowym.
Grafika wektorowa (obiektowa) – jeden z dwóch podstawowych rodzajów grafiki komputerowej, w której obraz opisany jest za pomocą figur geometrycznych (w przypadku grafiki dwuwymiarowej) lub brył geometrycznych (w przypadku grafiki trójwymiarowej), umiejscowionych w matematycznie zdefiniowanym układzie współrzędnych, odpowiednio dwu- lub trójwymiarowym. Drugim z podstawowych typów grafiki komputerowej jest grafika rastrowa.

Wyobraź sobie, że ten emotikon od lewego górnego rogu jest pixmapą RGB. Każdy kwadrat prezentuje jeden piksel. Kolejne powiększenie pokazuje nam trzy piksele, których kolory są skonstruowane przez dodanie wartości czerwonego, zielonego i niebieskiego koloru.

Obiekty
Druga nazwa grafiki wektorowej – grafika obiektowa – związana jest z faktem, iż obraz opisany jest za pomocą tzw. obiektów, które zbudowane są z podstawowych elementów nazywanychprymitywami, czyli prostych figur geometrycznych takich jak odcinki, krzywe, okręgi, wielokąty. Każdy z prymitywów opisywany jest za pomocą parametrów, np. w przypadku odcinka – współrzędnych jego końców, a w przypadku okręgu – współrzędnych środka i długości promienia. Obiekty takie mają także określone atrybuty mówiące np. o grubości i kolorze linii, kolorze wypełnienia figury lub wypełnieniu niejednolitym jak wypełnienie gradientem albo wzorem, stopniu przezroczystości. Atrybuty zależą głównie od stosowanego standardu opisu grafiki wektorowej.

Podczas powiększania obrazu rastrowego będzie w końcu widać poszczególne piksele, natomiast podczas powiększania obrazu wektorowego będzie widać ostre kształty figur geometrycznych, z których obraz jest zbudowany.

Szumami nazywamy pojawiające się na zdjęciu plamki na obszarach jednolitego koloru. Są one efektem bądź to ustawienia w aparacie zbyt dużej czułości ISO, bądź zbyt małego lub niedokładnie wykonanego fotosensora w aparacie, którym zdjęcie wykonano.

Szum na fotografii

Zestaw 2
Interpolacja – w grafice komputerowej jest to proces mający na celu utworzenie nowego, wcześniej nieistniejącego piksela na podstawie pikseli sąsiadujących z pikselem tworzonym tak, aby był on jak najlepiej dopasowany optycznie do przetwarzanego obrazu. Interpolację wykorzystuje się przy resamplingu, uzupełnianiu i korygowaniu obrazów oraz automatycznej korekcie obrazów w skanerach do filmów.
Skaner – urządzenie służące do przebiegowego odczytywania: obrazu, kodu paskowego lub magnetycznego, fal radiowych itp. do formy elektronicznej (najczęściej cyfrowej). Skaner przeszukuje kolejne pasma informacji odczytując je lub rejestrując. Nie jest to więc zwykły czytnik, a czytnik krokowy (np. skaner obrazu nie rejestruje całego obrazu w jednej chwili jak aparat fotograficzny, a zamiast tego rejestruje kolejne linie obrazu - dlatego głowica czytająca skanera przesuwa się lub skanowane medium pod nią). Nazwa skanera jako czytnika przebiegowego, często przenoszona jest na czytniki nieprzebiegowe (np. elektroniczne).
Rodzaje skanerów:
 skaner ręczny
 skaner płaski
 skaner bębnowy
 skaner do slajdów
 skaner do filmów fotograficznych
 skaner kodów kreskowych
 Skaner 3D (przestrzenny)
 skaner kwadratowy
 skaner lustrzany
 skaner pryzmatowy
 skaner światłowodowy

Formaty plików:
Bezstratne: Tiff, Psd, PDF,
Stratne: JPG,PNG,GIF,

Zestaw 3

PARAMETRY SKANOWANIA
- Rozdzielczość wejściowa( piksele,punkty,próbki)
- Rozdzielczość optyczna
- Rozdzielczość interpolowana
- Dynamika skanowania
- Współczynnik powiększenia
- Obszar obrazu
- Głębia bitowa

W tym krótkim artykule postaramy się wyjaśnić ideę stosowania profili ICC oraz konwersji obrazu z aparatu do pliku wysyłanego do drukarni w CMYK.
Nie rozpisując się, postaramy się przekazać pewne ważne informacje dla Tych, którzy stawiają pierwsze kroki w świecie fotoksiążki i wydruku fotografii oraz tych, którzy chcieliby pogłębić swoją wiedzę w tym temacie.

Na początek poczyńmy pewne założenia. Ustalmy, iż nasz wzrok jest najdoskonalszym urządzeniem do rejestracji obrazu. To co widzimy stanowi absolutny punkt odniesienia dla naszego aparatu fotograficznego i chcielibyśmy aby zreprodukował on to co widzimy naszym okiem. Następnie załóżmy, iż to co widzimy na ekranie monitora stanowi w pewnym stopniu uproszczone odwzorowanie tego co "zobaczył" nasz aparat i na koniec ustalmy, iż to co widzimy na wydruku naszej fotografii jest formą bardzo uproszczonej reprodukcji tego co zobaczył aparat i nasze oko w rzeczywistości.

Poniższa grafika obrazuje przestrzeń kolorów widzialnych dla ludzkiego oka oraz przestrzenie kolorów RGB/CMYK dla określonych urządzeń.

2011 Adobe

Pomijając fakt odpowiedniej kalibracji monitora, typu monitora i tym podobnych, urządzenia przeznaczone do wyświetlania obrazu pracują w przestrzeni kolorów RGB (czerwony zielony niebieski). Dawniej w kineskopach monitorów, teraz w ekranach LCD wyświetlany obraz składa się właśnie z tych trzech podstawowych kolorów. Oczywiście obraz, który widzimy na ekranie, w odniesieniu do tego uchwyconego przez sensor/matrycę naszego aparatu różni się (chyba że mamy do dyspozycji profesjonalny monitor z "wysokiej półki", pracujący w trybie Adobe RGB (np. EIZO), odpowiednio skalibrowanym i pracującym przy odpowiednim oświetleniu. Wtedy możemy przyjąć, że z pewnym marginesem błędu to co widzimy na ekranie jest prawie tym co uchwycił nasz aparat i zapisał na karcie pamięci. Jeśli nie dysponujemy takim monitorem to przestrzeń kolorów ogranicza się do palety kolorów RGB i tutaj to co widzimy jest już zubożoną wersją obrazu uchwyconego przez matrycę aparatu.

Załóżmy, iż taki stan rzeczy nas satysfakcjonuje (bo w sumie nie mamy wyjścia) i zakładamy, że to co widzimy na ekranie jest punktem odniesienia dla naszego wydruku. I tu niestety zaczynają się "schody".

Na początek kilka słów o samym druku.

Nasze drukarki atramentowe, laserowe, drukarnie cyfrowe i offsetowe drukują w całkiem innej przestrzeni kolorów niż aparaty rejestrują obraz i monitory je wyświetlają.
Używają one do druku 4 kolorów C - cyan, M - magenta, Y-yellow i czwartego koloru K-czarnego - w skrócie CMYK.
Powoduje to przymus "przetłumaczenia" kolorów z palety RGB na kolory CMYK co skutkuje ograniczeniem i przekłamaniem kolorów, które możemy otrzymać na wydruku.

Czy ja jako fotograf musze o tym wszystkim wiedzieć?

W sumie to nie, jeśli uważasz, iż jakość wydruków jest satysfakcjonująca i nie masz zastrzeżeń do drukowanych fotografii w fotoksiążkach, to nie musisz zgłębiać dalej tego tematu i przeprowadzać automatyczną konwersję RGB->CMYK lub przesyłać materiały w przestrzeni kolorów RGB bezpośrednio do drukarni/fotolabu.

Jeśli interesuje cię czemu na Twoim wydruku obraz jest bardziej blady niż na ekranie oraz czemu nie widać wszystkich przejść tonalnych to zapraszamy do dalszej lektury Smile

Kontynuując nasz temat, wszystkie szanujące się drukarnie cyfrowe, fotolaby itd. oferujące wydruki fotografii, udostępniają profile ICC swoich maszyn drukarskich.

No fajnie, a czym są te profile ICC?

W skrócie można przyjąć iż Profil ICC jest to zestaw informacji, które pozwalają określić jak dane urządzenie na danym materiale zreprodukuje daną konkretną barwę, czyli jak wydrukują Twoje zdjęcie na np. papierze fotograficznym. Idąc dalej, zapis ten może być zinterpretowany przez Twój program graficzny np. Adobe Photoshop, który to ograniczy ilość i sposób wyświetlanych kolorów w palecie RGB do możliwości wydruku danej maszyny drukarskiej.

Co to znaczy dla fotografa?
Znaczy to tyle, że Twój monitor nie wyświetli kolorów, które maszyna nie zreprodukuje (nie wydrukuje) na danym materiale (papierze foto czy innym medium). Dodatkowo zostaniesz ostrzeżony na ekranie monitora, które kolory na zdjęciu nie zostaną wydrukowane poprawnie.

Pewnie nasuwa się wszystkim pytanie jak bardzo kolory w wydruku są zubożone w stosunku do tego co zarejestrował mój aparat oraz tego co widzę na ekranie. Hmmm... otóż niestety odpowiedź brzmi: bardzo.
Musimy wszystkich przygotować na prawdziwy szok. Zubożenie kolorów jest ogromne. Abstrahując od możliwości zapisu obrazu przez sam aparat (bo aparat aparatowi nie równy) i przestrzeń kolorów Adobe RGB zapisywana przez nie też jest różna, to ilość kolorów, które ogranicza profil ICC stanowi ~50-60% przestrzeni kolorów Adobe RGB(czyli tego co zarejestrował aparat) i ~70-80% tego co w większości widzimy na monitorze w RGB/SRGB.

Aby jeszcze lepiej zobrazować to o czym teraz mówimy przejdźmy do konkretnego przykładu na zdjęciu:

Plik obrazujący konwersję zdjęcia pomiędzy przestrzeniami kolorów RGB, CMYK i profilem ICC

Powyżej zielonym kolorem oznaczony został obszar zdjęcia w przestrzeni RGB który zawiera kolory spoza przestrzeni kolorów maszyny drukarskiej/fotolabu czy też innego urządzenia drukującego.

Zaobserwować można już na monitorze, który pokazuje nam za pomocą przestrzeni kolorów RGB jak w przybliżeniu będzie wyglądać nasze zdjęcie po wydruku w CMYK. Ten przykład doskonale obrazuje zubożenie kolorów i przekłamania spowodowane przez tłumaczenie obrazu z przestrzeni RGB -> CMYK i kolejne ograniczenie wprowadzone przez profil ICC danej maszyny drukarskiej.

Taki stan rzeczy musimy zaakceptować. Nie ma ucieczki od tych ograniczeń.
Jedyne co może fotograf to świadomie korzystać z profili i kontrolować kolory w taki sposób, aby jak najbardziej odpowiadały przestrzeni kolorów maszyny reprodukującej nasze zdjęcia.

Od czego zacząć?

1) Pobrać profil ICC naszej maszyny na której produkujemy Twoje fotoksiążki

2) zainstalować go w swoim programie graficznym
DLA POSIADACZY PHOTOSHOP:
skopiować plik ICC (profil_gloss_170.icc) pobrany z naszej strony do katalogu:
C:\Program Files\Common Files\Adobe\Color\Profiles\profil_gloss_170.icc

3) W Photoshopie CRTL+Y - podgląd zdjęcia w palecie CMYK tzw. "Proof colors"

4) SHIFT+CTRL+Y - ostrzeżenia o kolorach spoza przestrzeni w jakiej może drukować dana maszyna

Jak wpłynąć na ilość "niereprodukowalnych" kolorów?
zmieniając wartość nasycenia
zmieniając wartość barwy
manipulując wartościami krzywych i poziomów
świadomie używając akcji PS które zmieniają krzywe składowych kolorów i mogą wyeliminować Gamout Warning

dpi (ang. dots per inch) – liczba plamek przypadająca na cal. Jednostka stosowana do określenia rozdzielczości drukarek, ploterów, naświetlarek itp. Pojęcie to jest bardzo rozpowszechnione i często stosowane także jako potoczny zamiennik określeń pokrewnych: ppi (pixels per inch – pikseli na cal) czyli jednostek rozdzielczości obrazów bitmapowych oraz spi (samples per inch – próbek na cal) czyli jednostek rozdzielczości skanerów.
Jednostka dpi opisuje stopień oddawania szczegółów kształtu obrazu w sterowanych komputerowo urządzeniach drukujących, naświetlających, a także wycinających, grawerujących itp. Określa gęstość możliwych do uchwycenia szczegółów obrazu, który jest rozumiany jako układ plamek, których środki pozostają w stałych odległościach względem siebie a ułożone są w rzędach i kolumnach. Rozdzielczość pozioma (w rzędach) jest rzeczywistą rozdzielczością urządzenia i jeśli nie podano inaczej, oznacza także rozdzielczość pionową.
Coraz częściej jednak wiele typów urządzeń posiada rozdzielczość pionową będącą wielokrotnością rozdzielczości rzeczywistej, co tylko częściowo odpowiada prawdzie, gdyż rozwiązane jest to w ten sposób, że plamki w sąsiednich rzędach nachodzą częściowo na siebie.
Odpowiednikiem dpi w miarach metrycznych jest jednostka dpc (ang. dots per cm). W bieżącej pracy w DTP jest to jednak jednostka używana znacznie rzadziej, a jej zastosowanie ogranicza się praktycznie tylko do niektórych prac pomiarowych lub badawczych oraz do podawania jej dla wymogów formalnych.

Zestaw 4
Geotagging (nazywany także Geocodingiem) - proces łączenia informacji o położeniu danego punktu (jego współrzędnych geograficznych) z innymi dotyczącymi go danymi, takimi jak strony internetowe, wiadomości RSS, cyfrowe fotografie (PhotoTagging) czy filmy. Geotagi można dodać praktycznie do każdego zestawu danych posiadających datę i czas ich zebrania (tzw. time stamp).
Geotag składa się z szerokości i długości geograficznej oraz daty i czasu (zegar atomowy GPS). Dodatkowo może zawierać wysokość, namiar oraz nazwę miejsca.
Pojęcie geocodingu odnosi się także do procesu pobierania identyfikatorów geograficznych nieopartych na współrzędnych, takich jak np. adresy pocztowe, i przypisywanie im współrzędnych geograficznych (i na odwrót). Geotagging pomaga znaleźć użytkownikowi wiele różnych informacji opartych na lokalizacji, np. poprzez zgodną z technologią geotaggingu wyszukiwarkę cyfrowych fotografii, odnaleźć te, które zostały wykonane w pobliżu zadanych współrzędnych geograficznych.
Usługi wspierające technologię geotaggingu mogą być również użyte w celu odnalezienia wiadomości, stron internetowych czy innych informacji związanych z określonymi przez użytkownika współrzędnymi geograficznymi.
Geotagging jest powiązany z DataLoggerami GPS. Urządzenia te dzięki załączonemu oprogramowaniu umożliwiają przypisanie GeoTagów do zdjęć i innych danych.

RAW (ang. surowy) – ogólne określenie formatów zapisu danych bez nagłówków.
W fotografii cyfrowej rejestracja zdjęć w formacie RAW pozwala na zachowanie najwyższej jakości obrazu oferowanej przez aparat dając możliwość dokładnej obróbki pliku na komputerze.
Format RAW charakteryzuje się dużym zakresem tonalnym, brakiem kompresji stratnej i zawiera zazwyczaj 12 lub 14 bitów na piksel (w odróżnieniu od 8-bitowych plików JPEG). Plik w formacie RAW uważa się za cyfrowy odpowiednik negatywu, a jego konwersję za wywoływanie. Wywołanie RAW-u można powtarzać dowolną ilość razy np. dla różnego balansu bieli. Nie jest możliwy natomiast proces odwrotny – nie można przekształcić zdjęć np. z formatu JPEG na format RAW, bo część danych uległa bezpowrotnemu straceniu (pominięciu).
W odróżnieniu od zapisu w formacie JPEG albo TIFF, plik RAW nie zawiera bowiem obrazu przetworzonego (wywołanego) przez oprogramowanie aparatu, lecz „surowe” (ang. raw) dane z matrycy światłoczułej. Przeniesienie obróbki obrazu z aparatu do komputera pozwala na zastosowanie oprogramowania o większych możliwościach w stosunku do funkcji dostępnych w aparacie.
Praktycznie każdy producent aparatów stosuje własny (niezgodny z innymi) format plików typu RAW. Aby umożliwić łatwą wymianę takich plików, firmaAdobe opracowała jego nową odmianę, DNG (skrót z ang. digital negative), która w założeniu ma się stać standardem. Jedną z pierwszych firm wspierających DNG był Pentax wprowadzając ten format zapisu w modelach K10D, K200D i późniejszych. Inne firmy wspierające format RAW to Leica,Ricoh, Casio czy też Hasselblad.

Skaner bębnowy (ang. drum scanner) - urządzenie peryferyjne komputera pozwalające na stworzenie postaci cyfrowej obrazu z oryginałów transparentnych (przeźroczystych) czyli slajdów lub negatywów fotograficznych.
Nazwa wywodzi się od metody odczytu obrazu, w skanerach bębnowych bowiem głównym elementem jest bęben, na którym umieszcza się przed procesem skanowania oryginały fotografii. W trakcie skanowania bęben obraca się z prędkością od kilkuset do ponad 1500 obrotów na minutę pod głowicą skanującą. Skanery bębnowe stosowane są w profesjonalnych studiach graficznych ze względu na wysoką jakość uzyskiwanych obrazów. Charakteryzują się wysokąrozdzielczością (do kilku tysięcy dpi), co pozwala np. uzyskać dobrej jakości obraz z przeznaczeniem do druku w formacie A3 z zeskanowanego slajdu 35 mm. Drugim wyróżniającym je parametrem jest wysoka gęstość optyczna - 4.0 D i więcej, która odpowiada za prawidłowe wydobywanie szczegółów z bardzo ciemnych i jasnych fragmentów negatywów i slajdów.

Skaner bębnowy

Zestaw 5
Zajebista różnica. ( i to tyle w tym punkcie )
Offset, druk offsetowy – przemysłowa odmiana druku płaskiego, w której obraz przenoszony jest z płaskiej formy drukowej na podłoże drukowe (np. papier) za pośrednictwem cylindra pośredniego pokrytego obciągiem. Offset jest obecnie jedną z najczęściej stosowanych technik druku.

układ cylindrów i wałków w maszynie offsetowej:
ink rollers – wałki farbowe
water rollers – wałki wodne
plate cylinder – cylinder formowy
offset cylinder – cylinder pośredni
impression cylinder – cylinder dociskowy
water – woda; paper – papier
Druk offsetowy można podzielić na:
 druk offsetowy arkuszowy – podłoże drukowe w postaci arkuszy, farby offsetowej o dużej lepkości utrwalane przez wsiąkanie i polimeryzację, a w przypadku farb UV i hybrydowych przez polimeryzację zainicjowaną promieniami UV
 druk offsetowy zwojowy (rolowy) – podłoże drukowe w postaci zwoju, farby lejne
 coldset – offset "na zimno" (farba utrwalana przez wsiąkanie w papier)
 heatset – offset "na gorąco" (farba utrwalana przez wsiąkanie w papier i odparowanie w wysokich temperaturach; zadrukowana wstęga papieru przed sfalcowaniem przechodzi przez nagrzany do wysokiej temperatury tunel suszący).
Coldset i heatset używany jest do druku wysokonakładowego: gazety, magazyny, książki telefoniczne. Technologia "na gorąco" stosowana jest w szczególności do wydawnictw wyższej jakości, na papierze kalandrowanym i kredowanym.

Jak przygotować pracę do druku offsetowego ?
Generalnie prosimy o pliki otwarte przygotowane w Corel Draw lub Illustratorze. Pozwala to nam na wprowadzenie ewentualnych poprawek lub zmian wynikających ze specyfiki naszej maszyny. Akceptujemy również wysokiej jakości pliki bitmapowe CMYK (300 - 450 dpi). W tym przypadku nie podejmujemy się wykonywania zmian, poza drobnymi korektami.
Należy stosować się do poniższych zasad:
- nie używamy RGB!!! Nie da się zrobić poprawnej separacji
- teksty zamieniamy (w miarę możliwości) na krzywe, ewentualnie dostarczamy użyte fonty razem z plikiem
- stronę dokumentu deklarujemy taką jak ma mieć wydruk
- usuwamy wszystkie elementy niepotrzebne oraz znajdujące się poza stroną (nie licząc spadów)
- tam gdzie potrzeba wykonujemy podlewki. Prawie zawsze pod czarnym (overprint black)
- przy druku "na spad" pamiętajmy o wykonaniu spadów (2-3 mm) z każdej strony
- staramy się nie umieszczać istotnych dla pracy elementów blisko linii cięcia (nie bliżej niż 2-3 mm)
- unikamy drobnych szeryfowych napisów drukowanych na wielokolorowych aplach
- w przypadku czarnych apli prosimy dodać po ok. 20% pozostałych kolorów (CMY).
Papier i zalweki
Podczas druku papier podlega procesowi rozciągania wzdłuż kierunku druku i przemieszczania na boki, poprzecznie do kierunku druku. Przy pomocy tzw. znaków registrowych, umieszczonych na arkuszu drukarskim, te przemieszczenia są obserwowane i korygowane przyrządami regulacyjnymi maszyny. Przesunięcie i geometryczne zniekształcenie papieru powoduje, że kolejne farby nie trafiają idealnie na siebie, nawet przy idealnie wykonanym pasowaniu kolorów. W zależności od rodzaju reprodukowanej grafiki to szkodliwe zjawisko widocznej jest bardziej lub mniej.

Najbardziej widoczne są prześwity nie zadrukowanego podłoża zwaneblikami. Szkodliwość zjawiska można znacznie zmniejszyć stosując technikę wykonania tzw. zalewek, przyjmując oczywiście, że drukarz zrobi wszystko na co pozwala stan techniczny maszyny, aby jak najdokładniej wyregulować pasowanie farb.

Zalewka jest to cienka obwódka, kontur wokół elementu o danym kolorze, nadrukowana na tło lub inny obiekt.
W przygotowaniu zalewek istotną rolę odgrywa możliwość programów graficznych wyłączenia wycinania tła spod obiektu (konturu, wypełnienia, czcionki). Domyślną właściwością obiektów jest wycinanie (knock out). W razie potrzeby użycia zalewki należy włączyć nadrukowywanie (overprint).

Druga sprawa to umiejętność określenia wynikowej barwy powstającej przez nadrukowanie dwóch różnych farb procesowych. Zalewkę i jej barwę ustala się generując w bitmapowym programie graficznym sumę barw konturu i tła. W przypadku obiektów wektorowych i czcionek dodaje się obwódkę na górny obiekt - nazywamy to nadlewaniem lub zmniejsza się obszar wycięty w tle - jest to podlewanie.

Odrębnie rozpatrujemy umieszczenie liter bądź krzywych z wypełnieniami (np. logotypy) w bitmapach, konwertując je tym sposobem z opisu matematycznego do układu pikseli. Programy do grafiki bitowej stosują tzw.anti-aliasing, odpowiadający zalewkowaniu. Na granicy dwu różnobarwnych krawędzi tworzona jest obwódka 1-3 pikseli o barwach stopniowo przenikających się. Zmiękczanie granicy powoduje optyczne wygładzenie krawędzi i likwidację poszarpań. Zmiękczona granica nazywana jest rozsmarowaniem (spread) lub zduszeniem (choke) zbyt mocnych krawędzi.

Autozalewki stosowane przy określaniu opcji wydruku (naświetlania) w programach składu komputerowego najczęściej kształtują się w granicach od 0,3 do 1 punktu.
Zestaw 7
Jak przygotować zdjęcia do prezentacji w galeriach internetowych? W dzisiejszym poradniku opisujemy wszystkie niezbędne działania: od kalibracji monitora, poprzez korektę kolorystyki, kadru, kontrastu i naświetlenia, po dodanie ramki i odpowiednią kompresję.

W dzisiejszym odcinku naszego poradnika przybliżymy kilka powszechnych zasad obowiązujących przy prezentowaniu fotografii w Internecie. Niemal każdy, kto głębiej zaczął interesować się fotografią cyfrową odkrył również, że w polskim i światowym Internecie jest wiele miejsc, w których pasjonaci mogą wymieniać się uwagami i spostrzeżeniami dotyczącymi fotografii. W takich miejscach można poznać opinie na temat swoich zdjęć, otrzymać krytykę lub odznaczenie i zaproszenie na wystawę z udziałem własnych prac. Przygotowanie zdjęcia do prezentacji jest kluczowe. Bez odpowiedniego przygotowania nasze zdjęcia prawdopodobnie zostaną usunięte lub nie będą brane pod uwagę. W dzisiejszym odcinku przeprowadzimy przykładową edycję od zgrania z aparatu po prezentację w sieci. Zapraszamy.

1. Pierwsze kroki

Zanim zaczniemy poważnie myśleć o przygotowywaniu wielu zdjęć, najpierw musimy sprawdzić kilka następujących elementów naszego komputera, aby uzyskać poprawne efekty:
Nasycenie kolorów monitora
Nasycenie kolorów monitora powinno być przy edycji zdjęć ustawione w trybie normalnym. Jest to istotne, ponieważ sztuczne podbicie nasycenia wprowadza błędy i przekłamania kolorystyczne. Potrzebne opcje znajdziemy w menu ekranowym OSD naszego monitora lub we właściwościach zaawansowanych sterownika wyświetlania panelu sterowania
Kalibracja gammy/kontrastu
Jeżeli nasycenie kolorów jest poprawne, następnym krokiem będzie regulacja jasności naszego monitora. Poniżej przedstawiamy przykładową skalę szarości, pod którą możemy kalibrować parametry wyświetlania. Skala przedstawia wykres tonalny od najjaśniejszych do najciemniejszych tonów. Nasze zadanie polega na takim wysterowaniu jasności, by poszczególne tony były odróżnialne, biorąc pod uwagę, że ostatni ciemny ton to czerń a ostatni jasny ton to biel. Jeżeli nie udaje nam się doprowadzić do sytuacji idealnej, gdzie wszystkie tony są wyraźnie odróżnialne, należy pozostać przy jak najbardziej zbliżonym ustawieniu.
Regulacja wyświetlanego obrazu pod kątem temperatury barw
W menu ekranowym OSD również powinniśmy zwrócić uwagę na poprawną regulację kolorów i temperatury barwnej. W niektórych monitorach znajdziemy różne profile lub po prostu wartości liczbowe podawane w Kelvinach, a naszym zadaniem będzie dopasowanie temperatury bieli monitora pod kątem głównego oświetlenia w pomieszczeniu, w którym się znajdujemy. Jeśli znajdujemy się w pomieszczeniu, gdzie pada dużo naturalnego światła, możemy spróbować wartość 6500 lub Daylight. Ustawienie wartości 9300 spowoduje ochłodzenie barw, zmniejszenie wartości doprowadzi natomiast do ocieplenia. Powinniśmy wyważyć temperaturę w taki sposób, by obraz był jak najbardziej neutralny i sprawiał wrażenie naturalnego.
Docelowe profile kolorów
Profile kolorów są bardzo istotne, jeśli zależy nam na poprawnym wyświetlaniu zdjęcia na innych komputerach. Profil kolorów powinien zostać wybrany już w aparacie, podczas fotografowania. Tańsze aparaty zazwyczaj nie pozwalają nam na zmianę tego ustawienia, warto zatem zajrzeć do instrukcji aparatu i sprawdzić w jakich profilach możemy fotografować. Profil kolorystyczny Adobe RGB jest o wiele bogatszym profilem i nadaje się szczególnie, jeśli zależy nam na wiernym odwzorowaniu kolorystycznym. Zatem polecamy wybór właśnie tego profilu. Profil sRGB natomiast jest profilem kolorów używanych w Internecie, ma żywsze kolory oraz kontrast i jest zawsze używany do wyświetlania obrazu przez przeglądarki internetowe. Ważnym aspektem jest, by nasze zdjęcia miały przypisany swój profil kolorów, brak takiego może spowodować błędną konwersję kolorów przez przeglądarkę i tym samym przekłamania w natężeniu kolorów i jasności zdjęcia.

2. Diagnoza i praca na oryginale

Jeśli dopasowaliśmy już wszystko jak należy, możemy zająć się materiałem do edycji. W naszych korektach posłużymy się aplikacją Adobe Photoshop Elements 4.0 (wersja 3.0 również spełnia wymogi naszego poradnika). Nasze przykładowe zdjęcie nie posiada wszelkich defektów, jakie są spotykane, dlatego postaramy się wysunąć wszystkie punkty, na które należy zwrócić uwagę przy edycji.

Po otwarciu zdjęcia w edytorze w pierwszej kolejności zwracamy uwagę na:

Naświetlenie
Jeżeli nasze zdjęcie wykazuje oznaki niedoświetlenia, jest wyprane i nieciekawe, to musimy zrobić korektę naświetlenia. Szerzej o tym pisaliśmy w pierwszym odcinku naszego poradnika. Nasze zdjęcie należy przyciemnić. W tym celu udajemy się doImage/AdjustLightning/Levels, tak jak jest to pokazane na rysunku L1.

rys. L1

rys. L2

Następnie, gdy mamy już przed sobą wykres histogramu (rys. L2) zwracamy uwagę na:
suwak regulujący czerń, oznaczony numerem jeden
suwak odpowiedzialny za tony średnie, oznaczony numerem dwa
suwak regulujący biel, oznaczony numerem trzy
Każdy z suwaków ma swoje dane wartości, widoczne w okienkach, od których poprowadzone zostały czerwone linie pomocnicze. Regulując suwakiem ekspozycję, wartości w okienkach będą się odpowiednio zmieniać. Dla naszego przykładowego zdjęcia wartość suwaka nr 1 zwiększyliśmy od 0 do 32, co dało nam większą wyrazistość i kontrast zdjęcia (rys. L3).

rys. L3

Możliwość konwersji do czerni i bieli
Jeżeli wydaje nam się, że nasze zdjęcie nabierze większego wyrazu jako czarno-białe, to możemy spróbować konwersji do skali szarości. W tym celu udajemy się do menu Image/Mode/Grayscale według opisu na rysunku A. Aplikacja może poprosić nas o potwierdzenie wykonania zadania, potwierdzamy przyciskiem Yes.

rys. A

Kolorystyka
Zwracamy uwagę czy kolory są naturalne: niebo jest niebieskie, biele białe bez nalotu żółci i czerwieni. Jeśli występuje problem kolorystyczny, odsyłam również do pierwszej części poradnika, gdzie szerzej opisana została korekta koloru/balansu bieli w trybie QUICK FIX (rys A1).

rys. A1

Kontrast
Odpowiednio dobrany kontrast również jest częścią przemyślanej prezentacji. Korekty kontrastu dokonujemy za pomocąImage/AdjustLightning/Brightness/Contrast.

Kadrowanie i wyrównywanie
Odpowiednio skadrowane zdjęcie to już połowa sukcesu na udaną fotografię. Obecne aparaty cyfrowe posiadają matryce o rozdzielczości sięgającej nawet 9MP, co daje nam odrobinę przestrzeni, aby dokonać istotnych korekt. Nasze przykładowe zdjęcie jest przekrzywione, nie zostało idealnie prosto skadrowane. Możemy to zaobserwować po prawej stronie zdjęcia, przy krawędzi futryny. Jeżeli chcemy zdjęcie zaprezentować, musimy obowiązkowo to poprawić. Korekty dokonujemy w trybie "Standard Fix" za pomocą narzędzia Rotate, które odnajdziemy w menu Image/Rotate/Custom (rys R1).

rys. R1

Nasze zdjęcie wymaga przesunięcia względem pionu o 0.5-1 stopnia. Ocenę należy przeprowadzać "na oko", istnieje możliwość cofnięcia zmian, więc wprowadzamy korekty, aż przyniosą efekty. Jeśli na naszym zdjęciu punkt odniesienia nie daje pewności, że osiągnęliśmy pion, to powinniśmy użyć pomocniczej siatki, którą odnajdziemy w menu View/Grid (rys G1). Siatka potwierdziła naszą korektę, zdjęcie jest już idealnie w pionie.

rys. G1

Przystępujemy teraz do wykadrowania zdjęcia. Pracujemy na dużym pliku JPEG, prosto z aparatu o rozmiarach 3008x2000 pikseli, przy rozdzielczości 300dpi. Możemy na tym etapie wykadrować zdjęcie bez zmiany rozmiaru lub wykadrować zdjęcie, podając rozmiar do największej możliwej dla nas do osiągnięcia odbitki. W zależności od rozmiaru zdjęcia w pikselach przy zachowaniu wartości 300dpi mamy do wyboru następujące formaty zdjęć:

Format zdjęcia Rozmiar w mm Rozmiar w pixelach
9x13 89x127 1051x1500
10x15 102x152 1205x1795
13x18 127x178 1500x2102
15x21 152x216 1795x2551
20x30 203x305 3602x2398

Wykadrujemy nasze zdjęcie do formatu 20x30 (odbitka A4). Cyjanowym kolorem na obrazku G1 zaznaczyłem narzędzie do kadrowania (jest ono również dostępne pod skrótem klawiszowym "C"). Po wybraniu narzędzia musimy wprowadzić współrzędne rozmiaru do menu pomocniczego (zaznaczone na zielono na rysunku K1), pamiętając by wprowadzać wartości w milimetrach lub pixelach a nie centymetrach.

rys. K1

Ostrość
Na tym etapie powinniśmy się zatrzymać i podjąć pewną decyzję. Zdjęcia z aparatów cyfrowych, szczególnie w formacie JPEG mogą przejawiać miękkość aczkolwiek, jeśli nie planujemy robić żadnych odbitek natychmiastowo, to lepszym wyjściem jest zapisanie skadrowanego zdjęcia w dużym rozmiarze jako TIFF bez ostrzenia na tym etapie. Jeżeli korzystamy z fotolabu cyfrowego, to możemy zlecić poprawne wyostrzenie zdjęcia wyspecjalizowanej załodze laboratorium. Wyostrzenie zdjęcia w dużym rozmiarze i późniejsze zmniejszenie go, spowoduje kolejną utratę jakości i nasz końcowy efekt może wyglądać znacznie gorzej. W naszym tutorialu korektę ostrości wykonujemy dopiero na końcu, przed zapisaniem małej wersji zdjęcia.

Zapisanie pliku
Nasz wykadrowany plik jest gotowy do zapisania. Z menu File wybieramy opcje Save as, która pozwoli nam na następujące kroki:
a.) zapisanie pliku jako JPEG
(kompresja stratna, więcej o formatach pisaliśmy w trzecim odcinku poradnika
b.) zapisanie jako TIFF
Jeżeli zdjęcia są wartościowe i podoba nam się efekt, warto zapisać je w bezstratnym zapisie formatu TIFF. Format ten jest całkowicie kompatybilny z maszynami foto laboratoryjnymi i nie sprawi kłopotu obsłudze zakładu.

3. Przygotowanie wersji prezentacyjnej

Zmniejszenie
Gdy zapisaliśmy w bezpiecznym miejscu dużą wersję pliku, możemy przystąpić do przygotowania prezentacji. Należy pamiętać o sprawdzeniu czy serwisy, w których zamierzamy prezentować nasze prace, posiadają jakieś restrykcje względem estetyki, rozmiaru czy wagi zdjęć. Ogólnoprzyjętą normą dla rozmiaru i wagi zdjęć w sieci jest zazwyczaj dłuższy bok zdjęcia o rozmiarze nie większym niż 800 pikseli i o wadze 200 kilobajtów. Takiej wielkości plik zawiera wystarczającą do oceny ilość detali. Do zmniejszenia zdjęcia użyjemy narzędzia Image size, które znajdziemy w Image/Resize/Image Size (rys R1).

rys. R1

S1

W polu Image Size (rys S1) mamy do sprecyzowania następujące punkty:
a.) w polu zielonym musimy się upewnić czy aktywna jest opcja Resample Image i wybrać odpowiednią metodę zmniejszania z menu rozwijanego. Metoda Bicubic jest najlepszym i najpewniejszym sposobem na zmniejszenie zdjęcia, daje najlepsze rezultaty (łagodne przejścia tonalne, jest to opcja wysokiej jakości), lecz może być konieczna korekcja ostrości. Aby tego dodatkowo nie robić i plik nie stracił na ostrości, możemy wybrać metodę Bicubic Sharper. Pamiętajmy jednak, aby oglądać nasze zdjęcie w trybie powiększenia 100% i po zmniejszeniu upewnić się, czy metoda Bicubic Sharper nie przeostrzyła naszego zdjęcia (obiekty na zdjęciu nie powinny wyglądać na przerysowane, jeżeli widzimy wokół nich wyraźną, białą obwódkę, to znaczy, że zostały przeostrzone). W przypadku, gdy zdjęcie zostało przeostrzone, należy cofnąć nasze zmiany skrótem klawiaturowym (Ctrl+Z) lub w menu Edit/Undo i jako metodę zmniejszania wybrać tryb Bicubic. Następnym istotnym punktem jestConstrain Proportions i Scale Styles. Obie opcje powinny być aktywne, dbają o utrzymanie proporcji i skalę zdjęcia.
b.) pole zaznaczone żółtym kolorem podaje fizyczne rozmiary dokumentu i aktualną rozdzielczość w dpi przeliczając rozmiar podany w polu niebieskim
c.) w polu niebieskim należy wpisać interesującą nas długość boków. Dostępne parametry to Width (szerokość) i Height(wysokość). Jeżeli zaznaczyliśmy odpowiednie opcje w polu zielonym, wystarczy, że określimy długość dłuższego boku a komputer odpowiednio zmniejszy nasze zdjęcie, by nie straciło swoich proporcji.

Ramka
Dobrym pomysłem jest oprawienie naszego zdjęcia w odpowiednią ramkę. Pamiętajmy jednak o estetyce: ciemne zdjęcia z dużym, białym obramowaniem może być mniej czytelne a różnica kontrastów zbyt duża i drażniąca dla oglądającego. Ramka ma być tylko uzupełnieniem i nie powinna przeszkadzać w odbiorze naszego zdjęcia. Aby dodać ramkę, musimy posłużyć się narzędziemCanvas size, znajdziemy je zaraz pod narzędziem Image Size, którego użyliśmy do zmniejszenia zdjęcia.

rys. R2 i R3

Po włączeniu narzędzia Canvas Size musimy koniecznie uaktywnić opcje Relative, jest to kluczowy punkt całego zadania. Po włączeniu opcji Relative (rys. R3) wartości Width i Height powinny być zerowe. Rozmiar ramki określamy w pikselach, wpisana wartość zostanie podzielona na pół i przypisana do boku. Przypisując obu wielkościom 6 pikseli, sprawimy, że zdjęcie z każdej strony będzie posiadało ramkę o grubości 3 pikseli. Koniecznie pamiętajmy, by podawana wartość dała się podzielić przez 2, inaczej ramka po jednej stronie będzie grubsza. Na dole naszego okna jest jeszcze Canvas extension color, służy on do określenia koloru ramki. Za pomocą opcji Other możemy wybrać kolor z palety lub wybrać gotowe kolory: Black (czarny), White(biały) i Gray (szary). Opcje foreground (przedni plan) i background (tło) pobierają dane o kolorze ze schowka kolorów, który znajduje się na głównej belce narzędzi. Najczęściej spotykamy ramki czarne lub białe. Dla naszego zdjęcia wybraliśmy czarną ramkę o grubości 3 pikseli (6/2=3).

Zapisanie do sieci

Ostatnim krokiem jest odpowiednie skompresowanie zdjęcia do formatu JPEG. Do zapisywania zdjęć, które prezentujemy w sieci używamy narzędzia Save for Web (File/Save for Web rys. W1).

rys. W1

Na tym etapie powinniśmy ustalić kilka opcji:
cyjanem oznaczone zostały metody i format zapisu. Wybieramy JPEG i bardzo wysoką jakość "Very high". Wartość "Quality" powinna wskazywać 80. Pamiętamy o aktywowaniu opcji "ICC Profile", dzięki temu nasze zdjęcie będzie posiadało profil kolorów i przeglądarka będzie mogła poprawnie zinterpretować kolory naszego zdjęcia. Natomiast opcja "Matte" nie wymaga żadnych zmian.
żółtym kolorem oznaczone zostało okienko porównujące zdjęcie oryginalne i zdjęcie z wybraną kompresją. Waga naszego zdjęcia po kompresji wynosi 202 kilobajty.
Po zaznaczeniu koniecznych opcji wybieramy OK, nadajemy nazwę i zapisujemy nasz plik w wybranym miejscu na dysku. Na tym etapie powinniśmy mieć jedną kopię dużego zdjęcia przygotowanego z myślą o druku oraz małą wersję zapisaną z myślą o prezentacji w internecie. Zamykamy teraz zdjęcie i na pytanie czy zapisać zmiany klikamy No (nie). Jest to bardzo ważny krok, potwierdzenie zapisu spowoduje nadpisanie dużej kopii przez małą. Klikamy No i zamykamy edytor. Nasze zdjęcie jest już
W dzisiejszym odcinku dowiemy się czym różnią się od siebie pliki RAW i JPEG, a także jaką jakość kompresji tych ostatnich wybrać.

Im bardziej postępował rozwój fotografii i komputerów, tym więcej pojawiało się różnego rodzaju formatów zapisu zdjęć. Jedne się nie przyjęły, inne zostały zaakceptowane i przejmują pałeczkę pierwszeństwa. Obecnie spośród powszechnie dostępnych metod zapisu zdjęć w aparatach cyfrowych wyróżniamy 3 główne formaty zapisu: RAW, TIFF i JPEG.

JPEG najoszczędniejszy
Zacznijmy od ostatniego. Format JPEG (.jpg) jest obecnie najpopularniejszym formatem zapisu zdjęć i grafiki komputerowej. Jest oferowany jako metoda zapisu zdjęć w prawie wszystkich aparatach cyfrowych. Jego popularność wynika przede wszystkim z małych rozmiarów zapisywanych plików. Aby osiągnąć małe rozmiary, zdjęcia w tym formacie są kompresowane. Ze zdjęcia w procesie obróbki w aparacie czy komputerze usuwane są informacje uznawane za mniej ważne dla odbioru obrazu. Na przykład na zdjęciu motyla nie zobaczymy bardzo drobnych włosków na skrzydłach, ale zachowany będzie wzór kolorów. Dlatego kompresję JPEG nazywamy stratną, czyli taką, która ingeruje (zmniejsza) w ilość informacji jaką przekazuje zdjęcie, co w praktyce oznacza mniejszą ilość detali na fotografii.

To samo zdjęcie może być kompresowane z różną siłą, nazywaną poziomem kompresji lub jakością kompresji. Im większy poziom kompresji (gorsza jakość kompresji), tym plik ze zdjęciem mniejszy. Fachowo poziom kompresji określa się stosunkiem np. 1:4, 1:8, 1:16. W programach graficznych stosowana jest również skala procentowa, gdzie 100% to najniższy poziom kompresji, a 10-20% to zdjęcie najgorszej jakości ale najmniejsze objętościowo. Producenci aparatów używają bardziej przystępnych nazw odnoszących się do jakości zdjęcia, jak na przykład: Fine, Normal, Super High Quality, High Quality lub oznaczają poziom kompresji gwiazdkami (im więcej gwiazdek tym mniejszy poziom kompresji). Szczegóły można znaleźć w instrukcji obsługi aparatu. Poniższa tabelka pokazuje przykładowe wielkości plików w zależności od poziomu kompresji.

nazwa kompresji/pliku poziom kompresji objętość pliku (matryca 6.0 Mp - 3000x2000 pcs) ilość zdjęć na karcie 256MB
RAW, TIFF 1:1 (bezstratny) 5MB 44
JPEG Fine 1:4 2.9MB 73
JPEG Normal 1:8 1.5MB 144
JPEG Basic 1:16 0.8MB 279
opracowanie własne na podstawie materiałów firmy Nikon

Jak już wspomnieliśmy wcześniej, zwiększenie kompresji powoduje utratę jakości zdjęcia i jedyny zysk jaki otrzymujemy, to mniejsza objętość pliku, a co za tym idzie więcej zdjęć na karcie pamięci czy szybszy przesył pliku internetem. Ogólnie jednak zalecamy wykonywanie zdjęć w możliwie najwyższej jakości (najniższym poziomie kompresji). Jeżeli jednak jesteśmy zmuszeni do zmniejszenia objętości pliku, pamiętajmy, że różne typy zdjęć różnie znoszą zwiększenie poziomu kompresji.

Największe pogorszenie jakości zauważymy na fotografiach, gdzie znajdują się duże jednolite powierzchnie kolorów (np. błękitne niebo, grafika, architektura itp.). Znaczenie lepiej wyglądają mocno skompresowane zdjęcia zawierające dużo drobnych szczegółów, nie mających dużego znaczenia dla odbioru zdjęcia (przyroda, portrety, krajobrazy). Przykład poniżej.

lewy fragment zdjęcia zapisany został w najlepszej jakości, a prawy w najgorszej dostępnej

Z powodu gorszej jakości zdjęcia w formacie JPEG nie nadają się najlepiej do dużych powiększeń czy dalszej obróbki. Należy też pamiętać, że pliki JPEG tracą na jakości, jeżeli są wielokrotnie modyfikowane i ponownie zapisywane. Można temu częściowo zapobiec, konwertując plik JPEG przed obróbką do bezstratnego formatu TIFF (.tif) lub Photoshop (.psd) - w przypadku osób pracujących w tym programie.

Jak widać JPEG ma swoje ograniczenia. Pamiętajmy jednak, że pliki JPEG zapisane w najwyższej jakości nadają się do większości zastosowań, nawet profesjonalnych. Przede wszystkim do fotografii w bardzo dobrych warunkach oświetleniowych, do zdjęć pamiątkowych wykonywanych np. na imprezach, gdzie wolimy oszczędzać miejsce na karcie pamięci, a zdjęcia nie będą później powiększane do dużych formatów, a także wtedy, gdy nie mamy zamiaru późniejszej pracy z plikiem. Podsumowując w 90% wypadków zastosowań amatorskich i półprofesjonalnych powinniśmy stosować format JPEG, a sięgać po inne formaty, tylko gdy jest to konieczne.

Co to właściwie jest TIFF?
Najogólniej mówiąc, TIFF (pliki .tif) to bezstratna forma zapisu zdjęć. Raz zapisany plik TIFF może być do woli otwierany i zapisywany bez straty jakości. Dlatego właśnie format ten świetnie nadaje się do zapisu zdjęć poddawanych edycji oraz do archiwizacji dużych plików. Bezproblemowo radzi on sobie z plikami zawierającymi wiele warstw (w przeciwieństwie do JPEG). Jest on spotykany głównie w półprofesjonalnych i profesjonalnych aparatach cyfrowych, lecz z uwagi na dużą wagę plików nie jest on polecany jako format zapisu zdjęć w przypadku zastosowań amatorskich, które nawet często nie mają możliwości zapisu zdjęć w tym formacie. TIFF jest nadal bardzo popularny w druku i obróbce zdjęć, jednak w większości aparatów cyfrowych został wyparty przez format RAW.

100% zdjęcia... czyli format RAW
Format RAW w uproszczeniu nazywany jest cyfrowym odpowiednikiem filmowego negatywu. Plik RAW to nienaruszone żadną (prawie) obróbką elektroniczną zdjęcie w takiej postaci, w jakiej zostało uchwycone podczas naświetlenia na matrycy aparatu cyfrowego. Format ten daje najlepszą dostępną ostrość i jakość z danego aparatu cyfrowego ? wykorzystujemy 100% możliwości aparatu. Jednak takie pliki wymagają "wywołania" czyli obróbki w specjalnym programie do edycji zdjęć. Najczęściej program taki otrzymujemy wraz z aparatem i nie może on być zastosowany do plików RAW z innego modelu aparatu. Dzieje się tak dlatego, że pliki RAW z poszczególnych modeli aparatów różnią się od siebie i muszą być obrabiane w specjalny sposób. Oglądając plik RAW przed obróbką zobaczylibyśmy jedynie kolorową mozaikę nic nie znaczących pikseli. Pliki RAW są kilkakrotnie cięższe od standardowego JPEG (patrz tabelka), a spowodowane jest to tym, że RAW nie stosuje kompresji danych z matrycy.

Jednak RAW ma inne zalety, do których należą:
większa niż w przypadku innych formatów tolerancja na błędy fotografującego - możliwa jest korekcja ostrości, kontrastu czy balansu bieli, tak jak byśmy to zmieniali w aparacie przed zrobieniem zdjęcia, jak również lekka korekcja naświetlenia zdjęcia
12-bitowa paleta tonalna - zdjęcia są bogatsze w detale (w przeciwieństwie do JPEG, który potrafi przechowywać obraz tylko w 8 bitach)
ułatwiona zbiorowa edycja plików - jeżeli podobnej korekcji wymaga kilka zdjęć, możemy zapisać operacje wykonane na jednym zdjęciu i zlecić programowi wykonanie tych samych korekcji na innych zdjęciach bez naszego udziału.
W zależności od producenta aparatu fotograficznego rozróżniamy kilka rodzajów formatu RAW. Na przykład aparaty Fuji mają swój format RAW o nazwie RIF, aparaty firmy Nikon z kolei dysponują formatem o nazwie NEF. Jak już pisaliśmy, każdy z tych formatów wymaga odpowiedniego oprogramowania, które zazwyczaj jest dostarczane razem z aparatem lub należy je osobno dokupić. Bolączką formatu RAW jest potrzeba konwersji plików do roboczego formatu TIFF, gdy chcemy pracować w programie graficznym, który nie wspiera formatu RAW (a takich jest większość) lub gdy chcemy wykonać odbitki ze zdjęć.

Takie działanie oczywiście wymaga czasu, jednak na szczęście pliki RAW da się łatwo obrabiać zbiorowo, zlecając wykonanie tego zadania komputerowi. Producenci aparatów również wyszli nam naprzeciw i w bardziej zaawansowanych aparatach jest możliwość zapisu zdjęć w formacie RAW+JPEG, co oznacza nic innego jak zapisanie zdjęcia w formacie RAW do późniejszej obróbki oraz dodatkowo przetworzenie pliku RAW do JPG już w aparacie w celu łatwiejszego przeglądania na komputerze lub umożliwienia szybkiej wysyłki Internetem.

Kiedy używać RAW a kiedy JPEG
Formatu RAW najlepiej używać w trudnych warunkach oświetleniowych, gdy nie możemy zaufać pomiarowi światła w aparacie lub nie jesteśmy pewni prawidłowego naświetlenia zdjęcia i wiemy, że nad fotografią będzie trzeba popracować przy komputerze.

Jeśli warunki oświetleniowe są bez zastrzeżeń i aparat radzi sobie z sytuacją, wystarczy stosować format JPEG, w najlepszej dostępnej do wyboru jakości. To na pewno zaoszczędzi nam trochę czasu, a także miejsca na karcie pamięci.

Pliki RAW to także wybór profesjonalistów, którzy wymagają od zdjęcia najwyższej dostępnej jakości i wiedzą, że zdjęcie przejdzie gruntowną obróbkę zanim trafi na okładkę czasopisma lub na strony kalendarza.

W jednym z ostatnich odcinków naszego poradnika, wyjaśnione zostały podstawowe formaty zdjęć cyfrowych. W tym tygodniu opowiemy szerzej o możliwościach formatu RAW, jego obróbce początkowej i końcowym eksporcie do pliku wyjściowego.

1.Wprowadzenie

W jednym z ostatnich odcinków naszego poradnika, wyjaśnione zostały podstawowe formaty zdjęć cyfrowych. W tym tygodniu opowiemy szerzej o możliwościach formatu RAW, jego obróbce początkowej i końcowym eksporcie do pliku wyjściowego.

Jak wiadomo z poprzednich odcinków, zdjęcia w formacie RAW są wierną kopia informacji, które zostały uchwycone przez nasz aparat. Innymi słowy jest to cyfrowy negatyw, zawierający nie modyfikowane przez żadne algorytmy dane.

Dzięki zapisowi nawet w 14-bitowej palecie kolorów, zdjęcia posiadają łagodniejsze i pełniejsze przejścia tonalne niż fotografie zapisane w tym samym momencie w formacie JPEG. Zalety formatu RAW moglibyśmy wymieniać dalej, wspominając chociażby o większej tolerancji na błędy ekspozycji i balansu bieli, ale musimy pamiętać o jednej wadzie, która zniechęca wielu fotografów. Pliki RAW wymagają od użytkownika wiedzy i czasu, trzeba je najpierw obrobić a później skonwertować. W dzisiejszym odcinku skupimy się na narzędziach, które pozwolą zaprzyjaźnić się z formatem RAW, wspólnym formatem DNG i konwersją zbiorową plików do tego formatu. W końcu RAW to numer jeden większości profesjonalnych fotografów.

2. Recepta na jakość

Do obróbki potrzebny będzie nam konwerter który zdekoduje plik i pozwoli zapisać go w innym formacie. Na rynku dostępnych jest wiele darmowych aplikacji obsługujących RAWy, spośród których dużą popularnością cieszą się RAWshooter essentials czy Bible Labs. Ponadto wielu producentów aparatów dołącza własne oprogramowanie na płycie CD.

Podobnie, jak w poprzednich odcinkach, do naszej konwersji użyjemy płatnego programu Photoshop Elements 3.0 (wersja testowa do ściągnięcia ze strony producenta: wersja Windows lub wersja Macintosh ) obsługującego Adobe Camera RAW (Adobe Camera RAW jest wtyczką (plug in) do programów Photoshop Elements 3.0-4.0 i Photoshop CS 2). Po instalacji wtyczki, pliki powinny być automatycznie przez niego otwierane w środowisku edytorskim Adobe Photoshop lub Photosop Elements.

Program jest stale aktualizowany, zatem nie powinien mieć kłopotu z RAWami z obecnie dostępnych na rynku aparatów Jeśli pojawi się problem z obsługą plików z jednego z aparatów, należy sprawdzić na stronie Adobe czy planowana jest aktualizacja. Jeśli nie uda się znaleźć Waszego aparatu na liście modeli obsługiwanych przez program, nie ma powodu do zmartwień. Zagadnienia, które omówimy są praktycznie jednakowo identyfikowane we wszystkich aplikacjach do konwersji RAW.

3. DNG czyli Digital Negative... następny format?

Jak już wspomnieliśmy wyżej, każdy producent bardziej zaawansowanych aparatów cyfrowych ma opracowany własny format RAW, do którego potrzebny jest nam odpowiednie oprogramowanie. Ten brak spójności między formatami bywa kłopotliwy i potrafi uprzykrzyć nam fotografowanie: wszędzie tam, gdzie nie mamy naszego oprogramowania firmowego, nie możemy podejrzeć nawet miniatur naszych zdjęć na komputerze i jesteśmy skazani na monitor LCD naszego aparatu. Firma Adobe wyszła z inicjatywą ujednolicenia RAW, tak, aby format ten był spójny i bezproblemowo odczytywany na każdej maszynie, na której mamy zainstalowany ACR Adobe Photoshop CS 2 oraz Photoshop Elements 3.0-4.0. W ten sposób powstał format DNG, którego niewątpliwą zaletą jest fakt, że jest on bezpłatny i możliwy do ściągnięcia wraz z wtyczką (plug in) Adobe Camera RAW, która pozwala nam samodzielnie przerabiać pierwotny RAW na ujednolicony DNG RAW. W naszym dzisiejszym odcinku przerobimy nasz RAW z Nikona na RAW DNG.

4. Adobe Camera RAW

Zapoznajmy się z interfejsem naszego konwertera. Na poniższym obrazku zaznaczone zostały trzy ważne sekcje, każda z nich w innym kolorze.

na ilustracji zaznaczone zostały trzy ważne sekcje, każda z nich w innym kolorze, kliknij, żeby zobaczyć powiększyć

Niebieskim kolorem zaznaczyłem belkę narzędziowa, która pozwala nam wybrać tryb pracy kursora, w kolejności od lewej:
Lupa- pozwala nam kliknięciem przybliżać lub oddalać zdjęcie wgrane do konwertera
Dłoń- pozwala nam dowolnie przesuwać myszką zdjęcie na dużym przybliżeniu
Pipeta- pozwala nam pobrać kolor ze zdjęcia, pozwala również na pobranie wzorca do korekcji balansu bieli (omawiamy to dalej we fragmencie o balansie bieli)
Strzałka w lewo - obraca nam zdjęcie w lewą stronę
Strzałka w prawo - obraca nam zdjęcie w prawą stronę
Tryby wyświetlania- za pomocą tych trzech ustawień możemy ujawnić obszary, które są nie do odratowania z ciemnych partii zdjęcia (shadows) lub pokazać te, których jasne partie są prześwietlone bez możliwości odzyskania detali (highlights) a funkcja preview to standardowy widok zdjęcia.

Czerwonym kolorem zaznaczyłem belkę informacyjną, która posiada dwie funkcje, zaczynając od dołu:
Depth - funkcja, która pozwala nam wybrać wynikową rozpiętość tonalną. Plik skonwertowany do 16 bitów będzie posiadał aż 4,096 poziomów jasności (dla plików RAW o wzorcowej palecie 12 bitów) natomiast konwersja do 8 bitów da nam 256 poziomów jasności. Należy pamiętać, że plik 16-bitowy zajmie dwa razy więcej miejsca na dysku niż 8-bitowy, ale posiadać będzie szerszą skalę, przez co zachowamy więcej danych. W większości przypadków bez sprawnego oka i dobrze naświetlonego pliku nie będziemy w stanie zobaczyć różnicy miedzy tymi plikami. Tryb 16-bitowy okaże się przydatny, jeśli zdjęcie będzie mocno obrabiane i przenoszone na duży format.
Zoom level - procentowa skala przybliżenia lub oddalenia zdjęcia w stosunku do oryginalnego rozmiaru zdjęcia.

Zielonym kolorem zaznaczyłem kluczowe dla obróbki RAW narzędzia i opcje.

Zakładka Adjust zaczynając od góry:
RGB - po najechaniu myszką na wybraną część zdjęcia, ta opcja poda nam składowe wartości poszczególnych kolorów w palecie RGB.
Histogram - czyli graficzne pokazanie widma światła z jej składowymi.
Settings - ta opcja pozwala zapisać lub załadować gotowe, wypracowane wcześniej ustawienia.
Adjust White Balance - jedną z zalet formatu RAW jest możliwość bezproblemowej zmiany balansu bieli tak, jakbyśmy ustawili to w aparacie przed zrobieniem zdjęcia. Do dyspozycji mamy 8 zdefiniowanych ustawień a także możliwość samodzielnej kalibracji BB za pomocą suwaków "temperature" i "tint", gdzie ustawiamy odpowiednia temperaturę światła. Wymieńmy zdefiniowane ustawienia:
o D1) ustawienie "As Shot" to oryginalny BB który został ustawiony do zdjęcia.
o D2) ustawienie "Auto" nakazuje konwerterowi samodzielne ustawienie balansu bieli, nie zawsze skuteczne.
o D3) ustawienie "Daylight" (światło dzienne) ustawia temperaturę na 6000 stopni Kelvina. Zastosowanie do zdjęć na świeżym powietrzu, z niezbyt zachmurzonym niebem.
o D4) ustawienie "Cloudy" (zachmurzenie) ustawia temperaturę światła na 6500 stopni Kelvina. Do użycia podczas dużego zachmurzenia, deszczu czy po prostu do szarej pogody.
o D5) ustawienie "Shade" (w cieniu) ustawia temperaturę światła na 7500 stopni Kelvina. Można go użyć by ocieplić zdjęcie, ustawienie przydatne wieczorem, gdy słońce jest nisko i obiekty rzucają długie cienie.
o D6) ustawienie "Tungsten" (światło żarowe) ustawia temperaturę światła na zdjęciu na 2850 stopni Kelvina. Przydatne, gdy fotografujemy w pomieszczeniach z oświetleniem żarowym. Trzeba jednak uważać: nie wszystkie żarówki mają taką samą charakterystykę i istnieje duże prawdopodobieństwo przekłamań. Najlepiej na oko skorygować to ustawienie, jeśli nie będzie wiernie odzwierciedlało rzeczywistości.
o D7) ustawienie "Fluorescent" (fluorescencyjne) ustawia temperaturę światła na zdjęciu na 3800 stopni Kelvina. Jedyna słuszna opcja gdy fotografujemy ze światłem fluorescencyjnym. Należy uważać z ustawieniem, tak jak w punkcie D6.
o D Cool

ustawienie "Flash" (z błyskiem) ustawia temperaturę światła na zdjęciu na 5500 stopni Kelvina. Przy użyciu z lampą błyskową lub dopełnieniem.
Dla naszego zdjęcia wybraliśmy ustawienie opisane w punkcie D8, biele w tym ustawieniu są najbardziej białe. Nie ma złotej recepty na balans bieli: nie istnieje ustawienie, które będzie działało w każdych warunkach. Jeśli aparat lub my wybierzemy zły balans bieli, to należy go ręcznie dostosować do warunków zaistniałych na zdjęciu.
Exposure (naświetlenie), Shadows (cienie), Brightness (jasność), Contrast (kontrast), Saturation (natężenie kolorów) - za pomocą suwaków możemy modyfikować poszczególne parametry zdjęcia. Każdy suwak ma opcje automatycznego dostosowania parametrów przez program. Bardzo przydatna funkcja bowiem mechanizm ten dosyć rzadko się myli.
Save - opcja ta, opisana szczegółowo poniżej, pozwala nam zapisać zmiany
Cancel - wyłącza konwerter i nie zapisuje pliku.
Help - zawiera pomoc techniczną.
Open - pozwala nam przenieść zdjęcie do okna edycji naszego programu w celu dalszej obróbki lub zapisu do wybranego formatu. Duża część laboratoriów fotograficznych nie obsługuje plików typu RAW, więc z myślą o odbitkach powinniśmy zdjęcie zapisać do formatu TIFF lub JPEG. Jeśli jednak chcemy mieć możliwość wprowadzania ponownych zmian lub powrotu do początkowych ustawień, powinniśmy zapisać zdjęcie w formacie RAW. RAW posiada bowiem ważną zaletę: podczas zapisu zmian nigdy nie kasuje swojego oryginalnego stanu, ponieważ zmiany, które poczyniliśmy zostały zapisane osobno. Nie będzie żadnego problemu z cofnięciem szkodliwych zmian poprzez ponowne ustawienie parametrów.

zabawa z balansem bieli może dać interesujące efekty

Zakładka Details , zaczynając od góry:
Sharpen (ostrzenie) - suwak regulujący ostrość zdjęcia. Należy zwracać uwagę, by podczas manipulowania suwakiem zdjęcie było powiększone do 100%, inaczej nie będziemy świadomi zmian, które zachodzą i spotkać nas może przykra niespodzianka przy odbiorze odbitek z laboratorium.
Luminance smoothing (wygładzanie światła) - bardzo przydatna funkcja, pozwalająca na zniwelowanie szumu powstającego na zdjęciach cyfrowych. Operujemy nim na zdjęciu w 100% trybie podglądu. Poniżej zamieszczamy dwa zdjęcia z ustawieniem wygładzania na 0 i na 25. Różnica jak widać jest dość znacząca dlatego tego ustawienia należy używać z rozwagą.
Color noise reduction (redukcja kolorowego szumu) - zdjęcia z niektórych aparatów zrobione przy wysokiej wartości ISO lub przy złym naświetleniu, ujawniają szumy. Przy podglądzie 100% ostrożnie pozbywamy się tego niechcianego efektu.

zdjęcie z wygładzeniem ustawionym na 0 i 25, kliknij, że zobaczyć dużą wersję

Save - opcja ta pozwala nam zapisać zmiany, które poczyniliśmy w pliku RAW i zachować nasze zdjęcie w uniwersalnym RAW DNG. Wyjaśnijmy po kolei co możemy zmienić na tym poziomie:
1. Destination
o Save in Same Location - zapisz w tym samym folderze
o Save in New Location - (zapisz w innym folderze, przy czym za pomocą przycisku "Select Folder" musimy określić gdzie program ma zapisać nasze zdjęcie)
2. File Naming
o W polu Document Name możemy, ale nie musimy wpisać nazwę, jaką chcemy nadać plikowi, nazwa może być dwuczłonowa.
o File Extension wybieramy czy rozszerzenie ma być pisane znakami małymi lub dużymi.
3. Format: Digital Negative
o Compressed (lossless) - wybieramy czy program ma spakować zdjęcie by zajmowało mniej na dysku (nie działa to na zasadzie kompresji JPG, nic nie tracimy z naszego zdjęcia)
o Convert to Linear Image - nie musimy zaznaczać tego pola. Jest tryb dla bardzo zaawansowanych edytorów/fotografów, przydatny, gdy chcemy wydobyć najlepszą możliwą jakość.
o Embed Original RAW file jeśli nie chcemy pozbywać się naszego oryginalnego pliku możemy kazać go dołączyć do pliku DNG(zajmie to proporcjonalnie więcej miejsca)
o JPEG Preview Quality - wybieramy czy chcemy mieć podgląd pliku DNG w przeglądarce Adobe.

Po konwersji nasz plik waży około 15MB, ma wbudowany oryginalny RAW oraz podglądową wersję JPEG, dzięki czemu przeglądarka plików Adobe będzie nam pokazywała plik.

5. Grupowa konwersja plików do formatu DNG

Jeżeli po przeczytaniu naszego tutoriala uznacie, wygodniej pracuje się na plikach DNG, polecamy ustawić pracę z plikami w następujący sposób.

1. Oryginalne pliki zachowujemy jako kopie zapasowe lub umieszczamy je wewnątrz pliku DNG przy konwersji
2. Konwertujemy nasze RAW do DNG

3. Dalszą obróbkę prowadzimy już w środowisku Adobe Photoshop Elements (lub jego bardziej rozbudowanym bracie CS, CS2), ustawiając parametry zdjęciowe dla każdego ze zdjęć i zapisując te zmiany opcja Save

4. Jeśli mamy dużo obrobionych plików, możemy zbiorowo skonwertować je do formatów TIFF/JPEG za pomocą menu File/ Process Multiple Files, podajemy programowi ścieżkę, a on już resztę zrobi za nas, zapisując pliki do podanej lokacji. Gotowe pliki po nagraniu na płytę możemy zanieść do laboratorium w celu zrobienia odbitek.

Zatem nie taki RAW straszny, jak go malują. Dla fotografii o większej ostrości i możliwości edycji ustawień aparatu po zrobieniu zdjęcia, warto zastanowić się nad wyborem tego wymagającego formatu. Szczególnie tam, gdzie nie możemy powtórzyć ujęcia.
Przygotowanie zdjęć do druku, czyli zobacz w odbitce swoje zdjęcie

fot. Maria Luisa Menasche / sxc.hu
Często zdarza się, że zrobione zdjęcia cyfrowe chcesz obejrzeć nie tylko na komputerze, ale i w formie papierowej. Może planujesz wystawę, może po prostu chcesz pochwalić się rodzinie lub komuś je sprezentować. Wiedząc, jak przygotować do druku plik ze swoją fotografią, będziesz miał pewność, że to, co widzisz na komputerze, będzie dokładnie tym samym, co zobaczysz później na papierze.
Kalibracja monitora, czyli dowiedz się, co widzisz
Żeby mieć pełną kontrolę nad wyglądem zdjęcia, musisz najpierw skalibrować swój monitori dostosować do laboratorium, w którym będziesz zamawiać wydruki. W tym celu najpierw musisz wybrać się do labu i poprosić o profil barwny maszyny wykonującej odbitki. Dostaniesz plik o rozszerzeniu ICM, który umieszczasz w folderze systemowym – Windows?system32?spool?drivers?color. Jeśli lab nie będzie chciał Ci dać takiego pliku, to nic straconego, w późniejszym etapie kalibracji będziesz miał po prostu więcej pracy.
Następnym etapem jest kalibracja Twojego monitora i stworzenie własnego profilu barwnego. Do tego posłuży aplikacja Adobe Gamma, która instaluje się razem z Adobe Photoshopem. Znajdziesz ją w Panelu sterowania.

Adobe Gamma
Teraz włącz Photoshopa i ustal przestrzeń barwną otrzymaną od labu jako domyślną. Można to zrobić, klikając Edycja/Ustawienia koloru i wybierając odpowiedni plik ICM. Dzięki temu to, co widzisz na ekranie, będzie tym, co otrzymasz po wydrukowaniu. Nie jest to jednak najlepszy sposób, bo raz, że nie wszystkie obrabiane zdjęcia będziesz chciał od razu drukować, a dwa, że profile z drukarni są uboższe niż standardowy RGB, więc Twoje zdjęcia będą prezentować się po prostu gorzej.
Lepszym pomysłem jest stworzenie tzw. soft proofingu, czyli wiernego podglądu wydruku. Wybierz więc Widok/Ustawienia próby/Własne i w polu Symulowane urządzenie wybierz odpowiedni profil laboratorium. W polu Cel musi być wybrany Względny kolorymetryczny, a Kompresja czerni powinna być włączona, co poprawi dokładność podglądu.

Ustawienia koloru

Ustawienia próby
Tak przygotowany profil zapisz pod nazwą zakładu, z którego pochodził, a oddając zdjęcia do wywołania, zawsze proś o odbitki bez korekt. Teraz wciskając przycisk Widok/Próba kolorów, zobaczysz już, jak zdjęcie będzie wyglądało po wywołaniu. Jeśli efekty Ci odpowiadają, nie musisz się już przejmować kolorami, jeśli jednak chcesz dokonać jakichś zmian, wszystkie one będą robione ?na oko?.
O tyle łatwiej, że wcześniej skalibrowałeś monitor. Jeśli planujesz więcej zdjęć obrobić z taką samą korekcją, najlepiej stworzyć nowe zadanie w panelu Zadania w Photoshopie, która w znacznym stopniu zautomatyzuje nasze działanie.

Okno nowego zadania
Trudniej jest, jeśli nie masz profilu barwnego od labu. Wtedy najlepiej jest postawić przed sobą zdjęcie próbne, które w nim wydrukowałeś, a jednocześnie włączyć je na monitorze swojego komputera. Teraz, zmieniając jasność, kontrast i balans bieli w ustawieniach karty graficznej (prawym przyciskiem na Pulpicie i Właściwości/Zaawansowane/zakładka naszej karty graficznej), staraj się dopasować do siebie oba te widoki.

Okno ustawienia kolorów monitora
Jest jeszcze jedna metoda na dostosowanie kolorystyki zdjęć z komputera do druku, bardziej czasochłonna. Porównując dwa zdjęcia – odbitkę i plik graficzny, ten drugi dostosowuj do pierwszego za pomocą narzędzia Barwa/Nasycenie. Zmiany, jakich musisz dokonać, aby obie fotografie wyglądały identycznie, zapisuj na kartce.
Potem utwórz nowe zadanie, które będzie polegało na odwrotności tego efektu (jeśli np. musiałeś zwiększyć nasycenie czerwieni o 10, to w swojej akcji zmniejsz je o tyle). Dzięki temu po obróbce zdjęcia będziesz mógł nałożyć na nie pewien ?defekt?, który po wydrukowaniu da oczekiwany efekt.

Okno Barwa/Nasycenie
Kadruj, czyli wielkość ma znaczenie
Jeśli już uporałeś się z kolorami, to zostało Ci jeszcze kilka zadań. Na początek musisz odpowiednio przyciąć zdjęcie. Większość kompaktowych aparatów ma proporcje boków 4:3, a już najpopularniejszy format odbitek, czyli 10 x 15, ma 3:2. Z tego względu musisz wybrać jedną z opcji ? fill in (zdjęcie wypełnia całą przestrzeń, w związku z czym górna i dolna część zostają obcięte) lub fit in (po bokach zostaną białe paski, ale za to całość zdjęcia zmieści się na odbitce).
Można też poprosić, by lab nie skalował zdjęcia (no resize), zwłaszcza jeśli samemu się to wcześniej zrobiło. W takim przypadku jeśli np. wysyłasz plik o rozmiarach 11 x 16 to na wydruku znajdzie się tylko jego środkowa część 10 x 15. Najlepiej wtedy posłużyć się narzędziem kadrowania w Photoshopie z określonymi parametrami. Jeśli proporcje boków są dobre, wystarczy w menu Obrazek/Rozmiar obrazka ustawiać odpowiednie parametry, jeśli nie – musisz posłużyć się menu kadrowania.

Okno rozmiaru obrazka
Obecnie na stronach laboratoriów znajdują się dokładne proporcje, a nawet wymiary w pikselach plików, jakie trzeba wysłać do poszczególnych rozmiarów odbitek. Warto je zawsze sprawdzić przed wysłaniem. Wiele punktów ma także specjalne programy, przez które zamawia się wydruki, a które pozwalają na skadrowanie zdjęcia zgodnie z właściwymi proporcjami.
Jeśli natomiast chodzi o rozdzielczość, to także często informacja o wymaganej znajduje się na stronach poszczególnych labów. Uniwersalną przeznaczoną do druku jest jednak 300 dpi, co oznacza 300 plamek na cal długości. Dla przykładu, w grafice do Internetu stosuje się 72 dpi, ponieważ potrzebna jest tam mniejsza iloś szczegółów widocznych na zdjęciu. Aparaty cyfrowe tworzą jednak pliki o rozdzielczości 300, ten punkt możesz więc najczęściej ominąć.

Menu kadrowania
Popraw tony zdjęcia, czyli zrównoważony histogram

Histogram zdjęcie
Przed wysłaniem warto jeszcze spojrzeć na histogram zdjęcia (Obrazek/Dopasuj/Poziomy). Jeśli przechyla się do lewej strony, oznacza to, że zdjęcie ma wiele ciemnych tonów, jeśli do prawej ? jasnych. Ważne, by nie kończył się na skrajnych punktach wykresu, bo wtedy zdjęcie będzie nieoświetlone lub prześwietlone.
Histogramy są wyświetlane przez większość aparatów cyfrowych; odpowiednich korekcji ustawień można już dokonywać na poziomie wykonywania zdjęć. Możesz też skorzystać z funkcji Autopoziomy w Photoshopie, nie zawsze jednak daje ona zadowalające efekty.
10 darmowych stron pomocnych podczas pracy w Photoshopie
Podobnie do korekcji histogramu możesz użyć narzędzi z menu Obrazem/Dostosuj Cienie/Światła, Kontrast/Jasność (choć lepsze są Krzywe) oraz Barwa/Nasycenie do zmiany poszczególnych kolorów zdjęcia.

Menu Obrazek/Dopasuj
Ostrzenie, czyli nadawanie zdjęciu wyrazu

Okno Maski wyostrzania
Jeśli zmieni

Miro

Aha... a co to jest?

radek878

A jakby kto chciał więcej i wersje z obrazkami i trochę przyjemniejszą w odbiorze to zapraszam tutaj Smile

[link widoczny dla zalogowanych]

peters

Pan Jacek, przeoczył fakt iż podał zestaw pytań ten sam x2 tak więc dzisiaj w godzinach wieczornych (lub wcześniej) powinien pojawić się kolejny zestaw pytań na egzamin ustny

peters

Egzamin ustny – Fototechnik, semestr III
Przedmiot: Techniki fotograficzne Prowadzący: Jacek Wnuk
Zestaw 1
1. Tworzenie obrazu fotograficznego za pomocą HDR.
2. Przysłona a głębia ostrości.
3. Omów proces negatywowo – pozytywowy.
4. Jaka dziedzina fotografii interesuje Cię najbardziej? Uzasadnij swój wybór.
Zestaw 2
1. Omów walory plastyczne światła zastanego.
2. Jakie cechy posiada materiał za krótko naświetlany?
3. Na jakiej zasadzie działa warstwa przeciwodblaskowa w obiektywie?
4. Jaka dziedzina fotografii interesuje Cię najbardziej? Uzasadnij swój wybór.
Zestaw 3
1. Jaka jest różnica w korekcji temperatury barwowej w fotografi analogowej a cyfrowej.
2. Jakie elementy aparatu mają wpływ na poprawną ekspozycję.
3. Podaj różnicę pomiędzy zoomem optycznym a cyfrowym.
4. Jaka dziedzina fotografii interesuje Cię najbardziej? Uzasadnij swój wybór.
Zestaw 4
1. Omów różniece pomiędzy negatywem a diapozytywem.
2. Przedstaw proces tworzenia fotografii portretowej.
3.W jaki sposób działa głowica filtracyjna w powiększalniku?
4. Jaka dziedzina fotografii interesuje Cię najbardziej? Uzasadnij swój wybór.
Zestaw 5
1. Jaka jest różnica w korekcji temperatury barwowej w fotografi analogowej a cyfrowej.
2. Od czego zależy głębia ostrości?
3. Jakie cechy posiada materiał za długo naświetlany?
4. Jaka dziedzina fotografii interesuje Cię najbardziej? Uzasadnij swój wybór.
Zestaw 6
1. Omów proces tworzenia makrofotografii.
2. Jakie cechy posiada materiał za krótko wywoływany?
3. Omów różniece pomiędzy negatywem a diapozytywem.
4. Jaka dziedzina fotografii interesuje Cię najbardziej? Uzasadnij swój wybór.
Zestaw 7
1. Zastosowanie i działanie filtra polaryzacyjnego.
2. Jaki wpływ na obraz fotograficzny ma przeterminowanie materiału światłoczułego?
3. Do czego służą pierścienie pośrednie?
4. Jaka dziedzina fotografii interesuje Cię najbardziej? Uzasadnij swój wybór.
Zestaw 8
1. Filtry barwne w fotografii czarno-białej.
2. Do czego służą pierścienie pośrednie?
3. Jakie cechy posiada materiał za długo wywoływany?
4. Jaka dziedzina fotografii interesuje Cię najbardziej? Uzasadnij swój wybór.
Zestaw 9
1. Fotografia krajobrazowa – wyposażenie w sprzę i warunki oświetleniowo atmosferyczne.
2. Do czego służą pierścienie pośrednie?
3. Jaką temperaturę barwową ma światło błyskowe?
4. Jaka dziedzina fotografii interesuje Cię najbardziej? Uzasadnij swój wybór.
Zestaw 10
1. Wyjaśnij skruty CMYK i RGB?
2. Światło zastane i błyskowe w fotografii reportażowej.
3. Scharakteryzuj parametry czas naświetlania i przysłona. Wykaż zmianę tych parametrów przy zastosownaiu trybów tematycznych.
4. Jaka dziedzina fotografii interesuje Cię najbardziej? Uzasadnij swój wybór.
Zestaw 11
1. Fotografia krajobrazowa – wyposażenie w sprzę i warunki oświetleniowo atmosferyczne.
2. Scharakteryzuj parametry czas naświetlania i przysłona. Wykaż zmianę tych parametrów przy zastosownaiu trybów tematycznych.
3. Co powoduje szumy na zdjęciach cyfrowych?
4. Jaka dziedzina fotografii interesuje Cię najbardziej? Uzasadnij swój wybór.
Zestaw 12
1. Co oznacza pojęcie przysłona krytyczna?
2. Scharakteryzuj papiery o zmiennej gradacji.
3. Wymień i omów parametry mające wpływ na ekspozycję.
4. Jaka dziedzina fotografii interesuje Cię najbardziej? Uzasadnij swój wybór.
Zestaw 13
1. Omów parametr obiektywu jakim jest przysłona.
2. Wyjaśnij skruty CMYK i RGB?
3. Co oznacza pojęcie: kompresja stratna i bezstratna, podaj przykład formatu zapisu stratnego i bezstratnego.
4. Jaka dziedzina fotografii interesuje Cię najbardziej? Uzasadnij swój wybór.
Zestaw 14
1. Jaką rolę odgrywa filtr polaryzacyjny?
2. Co oznacza pojęcie: kompresja stratna i bezstratna, podaj przykład formatu zapisu stratnego i bezstratnego.
3. Wymień specyficzne funkcje aparatu cyfrowego niedostępne w aparatach analogowych.
4. Jaka dziedzina fotografii interesuje Cię najbardziej? Uzasadnij swój wybór.
Zestaw 15
1. Omów wyposażenie i organizację ciemni fotograficznej negatywowej.
2. Wyjaśnij różnicę między grafiką wektorową a rastrową.
3. Wymień i omów podstawowe parametry określające obiektyw fotograficzny.
4. Jaka dziedzina fotografii interesuje Cię najbardziej? Uzasadnij swój wybór.
Zestaw 16
1. Wyjaśnij skruty CMYK i RGB?
2. Podaj i krótko scharakteryzuj cechy obiektywów.
3. Wymień specyficzne funkcje aparatu cyfrowego niedostępne w aparatach analogowych.
4. Jaka dziedzina fotografii interesuje Cię najbardziej? Uzasadnij swój wybór.
Zestaw 17
1. Wymień specyficzne funkcje aparatu cyfrowego niedostępne w aparatach analogowych.
2. Scharakteryzuj parametry czas naświetlania i przysłona. Wykaż zmianę tych parametrów przy zastosownaiu trybów tematycznych.
3. Wymień specyficzne funkcje aparatu cyfrowego niedostępne w aparatach analogowych.
4. Jaka dziedzina fotografii interesuje Cię najbardziej? Uzasadnij swój wybór.
Zestaw 18
1. Od czego zależy głębia ostrości?
2. Scharakteryzuj parametry czas naświetlania i przysłona. Wykaż zmianę tych parametrów przy zastosownaiu trybów tematycznych.
3. Jaka jakie wymiary boków w pikselach ma fotografia przygotowana do druku w formacie 4x5 cala przy rozdzielczości 300 dpi?
4. Jaka dziedzina fotografii interesuje Cię najbardziej? Uzasadnij swój wybór.